Końsko

Ostatnio ciągle śnią mi się konie. Przypadek? Przypadkiem można by nazwać to, że w ogóle zaczęłam konno jeździć. Dość późno, bo dopiero na początku studiów przyjaciółka mnie namówiła i zapisałyśmy się do AKJ. Nasza przygoda z tym miejscem nie trwała długo. Coś około roku, potem zaczęły wychodzić układy i układziki, i zmyłyśmy się stamtąd do prywatnej, prowadzonej przez przesympatycznych ludzi stajni. Zresztą obie i tak zaczęłyśmy już wtedy pracę zarobkową, więc wygodniej nam było płacić za treningi. 

Na Kanaście, czyli stare dobre czasy :)

Później sprawy się pokomplikowały. Zawsze kiedy nadarzała się okazja jeździłam, gdzie się dało. Ba nawet sesję ślubną mam wymarzoną w kiecce na koniu a co :).

Mąż drugi raz w życiu siedzi na koniu. Dumna z niego byłam :)

 

Przy okazji tej sesji oczywiście suknia została poniszczona, ale nie o tym chciałam napisać. Coraz częściej rozmawiamy z R. o tym żeby zakupić własnego wierzchowca. Miejsce w końcu jest, pastwiska i owies też. Co z tego wyjdzie zobaczymy, w każdym razie w ramach depresji spowodowanej ciągle nam panującą zimą pomysł ten nabiera coraz bardziej realnych kształtów.
Tak poza tym to strach z domu wyjść. Dziś podczas spaceru z psami na środku drogi napotkałam

Jak widać niespecjalnie się przejął naszą obecnością, znaczy moją i psów, które na szczęście karnie stały koło mnie

Za to ja się przejęłam jak kawałek dalej zobaczyłam ją

Na szczęście udało nam się pokojowo rozejść każde w swoją stronę.
Pragnę jeszcze donieść, że żurawie mimo moich obaw mają się na razie dobrze

Zdjęcie zostało zrobione kilka dni temu. Teraz co prawda też są na łące, ale już wychodzić mi się do nich nie chce, bo zimno jak w psiarni na zewnątrz.
Zwłaszcza, ze przed chwilą już raz wypełzłam żeby sfotografować pasące się sarny

 

Gdzie ta wiosna? Niech lepiej szybko przychodzi, bo jeszcze mi się słoń zacznie marzyć albo coś... ;)
Pozdrawiam